Dopiero potem dotarło do mnie, na jakie szaleństwo się porwałam: ponad 80 km w drugiej połowie lutego po jakichś bagnach, rozlewiskach i górkach. Najdłuższy mój dotychczasowe dystans to 63 km po płaskim w Ultramaratonie Powstańca, wymęczone i wywalczone latem…  Ale jak się powiedziało A, to trzeba było powiedzieć B.

Wyszukałam więc w Internecie plan treningowy pod 102 km i zaczęłam się według niego przygotowywać; wykonałam go powiedzmy w 70% zakładając, że jednak nie biegnę w górach i nie 100 km tylko trochę ponad 80 i może uda mi się skończyć w limicie – czyli poniżej 12,5 godziny.

Emocje które towarzyszyły mi w ostatnich dniach przed wyjazdem to mieszanina euforii i niepewności.

Do Supraśla, gdzie Ultra Śledź ma swoją bazę, zabrałam się w piątek razem z prezesem Pająkiem. Na miejscu oczywiście odbiór pakietów, rozglądanie się, rozstawanie stoiska z gadżetami Vege Runners. Zgadnijcie, co miało największe branie?

Jeszcze jakiś obiad, odprawa techniczna, zbicie piątek ze znajomymi i spotkanie z Andrzejem, który miał z nami nocleg i ruszamy na kwaterę, w imponującym budynku Akademii Supraskiej. Oczywiście, nie mogło się odbyć bez przygód. Okazało się, ze nocleg mieliśmy zarezerwowany, ale na styczeń… na szczęście znalazło się wolne miejsce, a więc pakowanie plecaka, żele, woda, cola itp i lulu, bo pobudka przed 5:00….

Udało się nie zaspać, stawiliśmy się na starcie gdzie już zebrany był tłumek zmarzniętych współbiegaczy – termometr pokazywał -9 (a gdzieś w lesie całą noc walczyli zawodnicy z Ultra Bladziny, czyli dystansu 160+…), wspólna fota drużynowa i lecimy!

Powoli się robi jasno, najpierw bulwary, most i…. skręcamy w las! Przygoda się zaczyna! Uwierzcie mi, byłam przekonana, że tam są górki jak w Falenicy czy Wesołej… ale przede mną prawdziwe konkretne góry!!! Trasa malownicza, nie nudna, po drodze były takie atrakcje jak: góry, jeziorka, żwirownia, bagno z wiatrołomami, strumyk do pokonanie przez zwalone drzewo, ośnieżone i mega oblodzone fragmenty gdzie nie dało w ogóle biec… ale głównie twarda, zmrożona nawierzchnia. Pierwsze 40 km biegłam z drużynowym kolegą Andrzejem, który pomógł mi przeinstalować system nawadniania, gdy okazało się, że woda w rurce od bukłaka zamarzła. Miło się gawędziło, nóżka podawała. Ja jednak miałam tak zwany „dzień konia” – adrenalina i kofeina oraz trawa i kamienie 😉 dały mi takiego kopa, że zostawiłam kolegę i pognałam przed siebie, zatrzymując się tylko na punktach podjeść pyszne wegańskie jedzonko. Nogi miałam mocne, głowę i serce jasne i pewne, że dam radę. Po kolei mijałam kolejnych zawodników i napierałam ku mecie. Wpadłam na nią tempem jak po przebiegnięciu dyszki albo półmaratonu po medal i buteleczkę z Chuchem Puszczy. Całość trasy, 84,7 km pokonałam w 10:45:47 i skończyłam na 72 miejscu open i jako 8 kobieta.

Ale to nie koniec mojej przygody! Pająk i Andrzej umówili się na następny poranek na morsowanie. A w pakietach startowych mieliśmy galoty z logo biegu, więc padł pomysł, że idę z chłopakami celem wspólnej fotki i zrobienia im zdjęć w wodzie, bo ja przecież nie wchodzę, to nie dla mnie! Pająk mówi: nie myśl, tylko wchodź. No to YOLO, wlazłam!

Najlepsza śledziowa ekipo, chcę wrócić za rok!